အမူ
Unicode Fonts
.....
အမူ စ/ဆုံး
အမူဟု အများက ခေါ်ကြသော မူမူသည် တော်တော်လှသည်။ အိုးကလည်း လုံးကျစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကလည်း သွယ်သွယ်လေး။ ရင်ကို ကြည့်ဦး မလား စွင့်စွင့်ကားကားလေး။ ဟိုကောင် မင်းထိုက်နဲ့ လားလား မှ မတန်။ မင်းဆွေ အဖို့ သိပ်မခက်လှ။ သူ့ဖခင်က ရွာမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည့် သူဌေးကြီး။ သြဇာကလည်း ကြီး။ ပြီးတော့ လုပ်သမျှကလည်း တင့်တယ်။ မင်းဆွေ၏ ဖခင်နာမည်က ဆွေမင်း။ ခန့်ခန့်ညားညား ဝတ်စားတတ်ပြီး တကယ့် လူကြီး လူကောင်း စတိုင်က အပြည့်။ လောင်းကစားလုပ်ပြီး အကြွေးဗရဗျစ်နဲ့ လူတယောက်၏ သမီးလေးကို အကြွေးသိမ်းပစ်လိုက်သည်တောင် အများက သူ့အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရအောင် အကွက်ဆင်တတ်သေးသည်။ ကြည့်လေ အဖေဖြစ်သူက ဖဲသမား။ အရှုံးက ပြောပြလို့မရနိုင်အောင်။ လယ်ယာတွေ ရောင်းကုန်လို့မက အိမ်ဂရမ်ပါ ပေါင်ထားရသည့် အဖြစ်။ ဘယ်လိုမှ ပြန်မဆပ်နိုင်သည့် အဆုံး သမီးကို ထိုးအပ်လိုက်ရသည်။ တကယ်တမ်း သူ့လူတွေနဲ့ ဖဲလိမ်ရိုက်လိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်း လှလာကာ တဏှာကြီးလှသော ဆွေမင်း၏ အကြိုက် ထိုဖဲသမားလေး သမီးအလှကြောင့် ဖြစ်သည်။ မယားကလည်း သဘော တူသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မြို့တက်ပြီး ဟိုတယ်တွင် ဖာမတွေနဲ့ သွားသွားပျော်ပြီး အတူတူ ပြန်ပြန်အိပ်သောအခါ နာမည်ကြီးသည့် လေးလုံးရောဂါ ပါလာမည်ကလည်း စိုးသဖြင့် လိုက်လျောသည်။ ထို့ကြောင့် ဖဲသမား သမီးကို အပိုင်ကြံလိုက်တော့ ပါလာလေသည်။
တင်လှသည် ဖခင်၏ ဖဲရှုံးကြွေးကို သူမဘဝနဲ့ ဆပ်ရန် ဆွေမင်းအိမ်ကို ရောက်လာသည်။ ဆွေမင်းက မပြန်သေးသည့် သူမအဖေကို နှင်လွှတ်သည်။
“ကဲ ခင်ဗျားပြန်တော့လေ၊ ခင်ဗျားအိမ်ကို ကျုပ် မသိမ်းတော့ပါဘူးဗျာ၊ စိတ်ချပြန်ပါ”
အဖေက စိတ်မကောင်းစွာ ပြန်သွားသည်။ အဖေ ပြန်သွားတော့ ဆွေမင်း၏ မိန်းမသည် အလိုက်သိစွာပင် ထွက်သွားသည်။
“ကျမလည်း အမျိုးတွေ အိမ် သွားလည်ပါဦးမယ်၊ အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ နှစ်ရက်လောက် ကြာမလားပဲ”
“မင်းသားကကော”
“မပူစမ်းပါနဲ့ရှင်၊ အားလုံးကိုလည်း ကျမတို့ ခရီးသွားတယ်လု့ိ ပြောလိုက်မယ်”
ဆွေမင်း၏ မိန်းမသည် အပြင်ကို အထုတ် တထုပ်ယူ၍ အပြင်မှ သော့ခတ်ကာ တခါးပိတ်လိုက်သည်။ တင်လှ ရင်ထဲ အေးစက်လာသည်။ ခြေဖျားတွေ အေးလာသည်။
“လာ ကလေး အိပ်ရမယ့် အခန်းကို ပြပေးမယ်”
“ကျမ ဘာသာ သွားပါ့မယ်”
“ကိုကြီး လိုက်ပြပေးမှာပေါ့ ကလေးရယ်”
တင်လှသည် သူ့ကျွန်ဘဝ ရောက်ပြီမို့ ဘာမှ မပြောဘဲ နောက်ကနေ အထုတ်ဆွဲကာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ ဆွေမင်းက တံခါးကို မခတ်ပဲ စေ့ရုံ စေ့လိုက်သည်။ အပေါက်ဝ ကြောင်၍ ရပ်နေသော သူမလက်ကို ဆွဲသည်။ ဆွေမင်းက ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ သူမက ဆွေမင်း ရှေ့တည့်တည့်တွင် ရပ်နေသည်။ ဆွေမင်းသည် သူမကို စားမတတ် ဝါးမတတ် ကြည့်သည်။ ခါးထဲမှ လက်ထည့်ကာ သူမအိုးကို ပွတ်သပ်သည်။
“ကျွန်မ ကြောက်တယ်”
“ကြောက်ရမှာပေါ့ ကလေးရယ်၊ ကလေး ဒိထက် ကြောက်စရာ အခန်းတွေ အများကြီး ကြုံရဦးမှာ”
“ဟင့် ဟင့် အစ်”
ဆွေမင်းက တင်လှ၏ အိုးကို ပွတ်သပ်ရင်း အောက်မှ ထမီစထဲကို လက်ထည့်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးမှစတင်၍ ပေါင်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်တက်သည်။ ပေါင်ကို ခပ်ကြာကြာလေး ပွတ်သည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်နေသည်မှအပ ဘာမှ မခံစားမိ။ ဆွေမင်းကတော့ ဖာသည်မပေါင်းစုံနှင့် အိပ်ဖူးထားသူ ပီပီ အပျိုစစ်စစ်၏ ပေါင်တံအိအိလေးကို ဇိမ်ပြေနပြေဖြင့် ခံစားရင်း ပွတ်သည်။ ဖာသည်မများကတော့ ကြိုက်သော်လည်း သူမတို့အဖုတ်ကို လိုးရုံလိုးသွား ကြသည်က များသလောက် ဆွေမင်းကတော့ သိချင်သည်နှင့် ဖာသည်မအဖုတ်ကိုလည်း လျှာအစွမ်းပြကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ပေါင်တံမှ တဆင့် တင်သားအိအိလေးကို အသာလေးညစ်ရင်း အကျႌစကို လှန်ကာ ဗိုက်သားကို စုပ်နမ်းသည်။ ခုမှ အပျိုဖော်ဝင်ကာစ ယောကျ်ားလေးများနှင့် တခါမှ မထိတွေ့ဖူးသော တင်လှသည် အဖိုးကြီးတယောက်၏ ကျားငစဉ်းလဲ ပါးစပ်တွင် လည်စင်းပေးသော သမင်ပျိုမလေး သဖွယ် တဏှာမီး၏ အလှောင်ကို ခံနေရသည်။ ဖင်တုံကို ညစ်သည်။ ဗိုက်သားကို နမ်းသည်။ ဆွေမင်းက တင်လှကိုယ်ကို နည်းနည်းစောင်းလိုက်ပြီး အိုးကို ကြည့်၍ ညစ်ကာ ပွတ်သပ်ကစားရင်း ထမီပေါ် ငုံ့နမ်းသည်။ တင်လှအိုးကို နေရာအစုံ လိုက်စုပ်နမ်းမိသည်။
“တင်လှ နင့်အိုးကို ပြပြီး ငါ့ကို ထမီဖြည်းဖြည်းလေး ချွတ်ပြစမ်း”
တင်လှသည် မငြင်းရဲ။ နောက်ဘက်လှည့်ကာ ထမီကို အသာလေး ချွတ်ပြရသည်။ ပန်းရောင် စပင်ဒါလေးကလည်း ဖင်တခြမ်းကို ဖုံးလျက် ရှိနေသည်။ ဆွေမင်း မနေနိုင်။ ဒူးထောက်ကာ တင်လှဖင်ကို စုပ်နမ်းသည်။ တင်လှသည် တမျိုးကြီး ဟုခံစားရသော်လည်း ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမလိုးတယ်ဆိုတာကို မသိဖူးသမို့ သည်လိုလား ဟုတွေးနေမိသည်။ ဖင်ကို နမ်းလို့ ဝသော် သူမကို ရှေ့ဆွဲလှည့်သည်။ စပင်ဒါကြိုးလေးကို အသာဆွဲချွတ်ချသည်။ စောက်မွေး ရေးရေး ပေါက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမစောက်ဖုတ်ကို သေချာကြည့်သည်။ စောက်ဖုတ် ဖူးဖူးလေးက မို့အစ်နေသည်။ အလယ်တွင် ရဲတွတ်နေသည့် စောက်စေ့က အရည်လဲ့နေသည်။ ဆွေမင်းသည် မနေနိုင်တော့။ အစက တင်လှကို အကျႌတွေ ဘာတွေ ချွတ်ခိုင်းပြီး စိမ်ပြေ နပြေ လိုးဖို့ စဉ်းစားထားသော်လည်း တင်လှအဖုတ်ကို မြင်သည်နှင့် လိုးချင်စိတ် တဖွားဖွားပေါ်လာသဖြင့် တင်လှကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလဲလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပုဆိုးပင့်ကာ ခွလိုက်သည်။
“အု”
“ပြွတ်”
“အေမ့”
တင်လှ၏ အပျိုစင်ဘဝ နိဂုံးချုပ်သွားသည်။ လေးငါးချက် ဆက်တိုက် အဆောင့်ခံရသည်။ ဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်း လီးက လိုအပ်သည်ထက် ကြီးနေသည်ကို တင်လှမသိ။ တင်လှမှာ မေ့လုလု ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ သိသည်။ စောက်ပတ်မှနေ တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်နေသည်။ နားထင်တွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ခံစားရသည်။ ခပ်ထန်ထန် မျက်နှာမှ မေးရိုးထောင်နေအောင် အံကြိတ်ပြီး ခါးကို ကော့ကာ ဆောင့်သည်။ ဆွေမင်းသည် ဖာသည်မတွေကို များစွာလိုးဖူးသော်လည်း အပျိုစစ်မဟုတ်ကြသဖြင့် ဘာဖီးလ်မှ မရဖူး။ ခုတော့ ငိုယိုကာ အမေ အဖေအကုန် တကာ ထွန့်ထွန့်လူးနေသော တင်လှကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သည်။ တချီပြီးတော့ တင်လှကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ နားသည်။ အမောပြေသော် နောက်တချီ ဆက်ဆွဲသည်။ ဒီတချီနားတော့ တင်လှလက်ကို ယူကာ လီးကိုင်ခိုင်းထားသည်။ တင်လှက မရဲတရဲကိုင်ထားပေးသည်။
“စောက်ပတ်နဲ့တေ့ထားလေ”
လီးက ပျော့ခွေနေသော်လည်း ဆွေမင်းကတော့ မလျော့။ စောက်ပတ်နဲ့ကို တေ့ထားစေသည်။
“ကောင်းလား”
သူမ မဖြေရဲ။ ဖြေစရာ မရှိ။ ဒါက မေးခွန်း မဟုတ်ဟုထင်သည်။
“ကောင်းလား ဖြေလေ မေးနေတာကို”
သူမ ခေါင်းညိတ်သည်။
“ကောင်းရမှာပေါ့၊ ဒီလိုလေးလုပ်”
ဆိုကာ လီးကို ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ တင်လှက မရဲတရဲ လုပ်ပေးသည်။ နည်းနည်းချင်းစီတော့ သင်ပေးရမည်။ လျှာထုတ်ခိုင်းကာ လျာချင်းထိကစားပေးသည်။ တင်လှအိုးကို ကိုင်ထားပြီး တေ့ထားရင်းမို့ လီးက ပြန်တောင်လာသည်။ တင်လှက လီးကို လွတ်လိုက်သည်။ သူက ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ တင်လှ ပြန်ကိုင်သည်။ တင်လှ လက်ထဲမှနေ၍ တင်လှစောက်ဖုတ်ကို လှမ်းလိုးသည်။
“အရင်းနည်းနည်းတိုးကိုင်”
တင်လှက လက်တဆုပ်စာနီးပါးကြီးသည့် လီးကို အရင်းတိုးကိုင်သည်။
“လမွေးတွေ မကိုင်ပါနဲ့လေ”
ဘေးတစောင်းလိုက် ခံပေးရသည်။ လီးက အဖုတ်ထဲ စိမ်နေသည်။ လမွေးကို သပ်တင်၍ အရင်းတွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဆွေမင်းက အိုးကို ကိုင်ကစားရင်း လိုးသည်။ လီးကိုင်ခိုင်းပြီး အဖုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုးရင်း အိုးကစားနေရာမှ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ကစားသည်။ တင်လှက ကြောက်သည်။ စအိုဝတည့်တည့် လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ မကြာပါ။ မင်းဆွေက ဖင်နှိုက်ထားသော လက်ချောင်းကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ ပါးစပ်ကို အတင်းပိတ်ထားမိသည်။
“နမ်းကြည့် နင့်ဖင်နံ့က မွှေးနေတာပဲ လိုးချင်လာပြီကွာ”
တင်လှ ကြောက်သဖြင့် လက်အုပ်ချီတောင်းပန်သည်။
“အဟီး အဲလိုလုပ်တော့ ငါ ပိုမနေနိုင်တော့ဘူးကွာ လှည့်”
သူမကိုယ်ကို တွန်းက လှည့်သည်။ ဆွေမင်းသည် ထထိုင်ကာ သူမအိုးတလုံးကို ပင့်၍ ဖင်ပေါက်ကို ဖြဲကြည့်သည်။ ကြည့်ပြီး ကစားသေးသည်။ နောက်တံတွေးထွေးချကာ ဖင်ပေါက်ကို လူးသည်။
“စိမ်ထားချင်စိတ်ပေါက်လာပြီကွာ”
လီးထိပ်ဖြင့် တင်လှဖင်ပေါက်ကို မွှေ့ပေးသည်။ တင်လှမှာ ကြောက်လွန်းသဖြင့် အိပ်ယာခင်းလွှားကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရသည်။ ဖင်ပေါက်ထဲ သံချောင်းထိုးထည့်သည့်အလား နာလွန်းသဖြင့် သူမအော်ငိုရသည်။ ဆွေမင်းက သူမခေါင်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် အုပ်၍ ဖင်ကို မရမက လိုးသည်။ ခုနက စောက်ပတ် တခုလုံးပူကျစ်နေအောင် ဆက်တိုက်လိုးခံရပြီးနောက် တဆက်တည်း ဖင်ပါ ဆက်ဆွဲခံရသော တင်လှမှာ အပျိုစစ်စစ်လေးလည်းဖြစ် အပျိုစင်လည်းဖြစ် ခုမှ ၁၇ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ဆွေမင်းက ဖင်ကို ဖြဲကာ လိုးသည်။ အစောင်းလိုက် လိုးရာမှ ကုန်းနေအောင် နေခိုင်းကာ ဖင်ကို ဖြဲသည်။ ဖင်ပေါက်ကပင် နည်းနည်းဟလာသည်အထိ ဖြဲကာ လီးကိုတေ့ပြီး ဖိထည့်သည်။
“အာ သေပြီ အမေ့ အာ သေ ဟီး အာ..”
တင်လှမှာ ငိုလို့ မဆုံးနိုင်။ ဆွေမင်းမှာ ငိုလေ အားရလေ ဖြစ်နေသမို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ဖင်ကို လိုးသည်။ ဖင်က အသစ်လေးမို့ လီးကတော့ တဝက်နီးပါး မျှသာ ဝင်သည်။ လိုးလို့တော့ ကောင်းသည်။ ကျပ်ကျပ်လေး။ အော်လိုက်တာကလည်း စုံလို့။ တင်လှက လူသာ မက။ ဖင်ပါ လှသည်။ ဆွေမင်းက လီးကို ထုတ်ကာ ဖင်ဖြဲကြည့်သည်။ ညိုတိုတို ခရေပွင့်လေးမို့ ဆွေမင်း တချက်ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆက်လိုးသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ တင်လှသိပ် မအော်နိုင်တော့။ သူလည်း အရှိန်ရလာပြီမို့ ဖင်ထဲပြီးထည့်လိုက်သည်။ လီးကို မထုတ်ဘဲ ဖင်ထဲစိမ်ထားကာ ဘေးတစောင်းဆွဲအိပ်ပြီး အိုးကိုအခွလိုက် အိပ်သည်။ သူက တင်လှလက်ကိုယူကာ တင်လှအဖုတ်အား ပြန်ပွတ်ခိုင်းထားရင်း သူကတော့ အောက်ကတဖက်မှ တင်လှနို့ကို တလုံးချင်း ကိုင်ကာ တဖက်မှ တင်လှအိုးကို ကစားပေးနေသည်။ ဖင်ထဲကို လရည်တွေလည်းထည့်ထား လီးကလည်း နည်းနည်းပျော့နေချိန်ဖြစ်သည့်အခါ လီးက ကျွတ်ထွက်ချင်ချင် ဖြစ်နေသော်လည်း ဆွေမင်းက မရမက သိပ်ထည့်ထားသည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်လည်းကြောက် နာလည်းနာသဖြင့် ငိုနေရုံမှအပ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သို့သော်လည်း ငိုနေသော သူမအား ဆွေမင်းကတော့ အနမ်းမပျက်။ သူမ ဖင်ထဲ စိမ်ထားသောလီးက မကြာခင် ပြန်မာလာသည်။ ဆွေမင်းက တချက်ချက် တော့တော့သည်။ တော့ရင်း နည်းနည်းစီ စဆောင့်သည်။ ဆွေမင်း ဖင်ကို တချီအပြီး ဆွဲပြန်သည်။ စောက်ဖုတ် နှစ်ချီ ဖင်နှစ်ချီပြီးတော့ ဆွေမင်းက အနားယူသည်။ တင်လှကို ရေချိုးခိုင်းထားသည်။ သူကတော့ ဆတ်သားခြောက်ကျော်လေးစားရင်း ဘလက်လေဘယ်ကို သွေးပူရုံလေး ငုံသည်။
တင်လှက ရေချိုးပြီး ရေခြောက်သွားအောင် ပုဝါဖြင့် သုတ်နေစဉ် ဆွေမင်း နောက်ကနေ ရောက်လာသည်။ နောက်ကနေ သူမကိုဖက်သည်။ သူမအိုးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကစားသည်။ အိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲခါသည်။ လုံးချေသည်။ အထက်ကို ဆွဲမသည်။ ညစ်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထွက်လာကြသည်။ တင်လှကို နံရံတွင် တွန်းကပ်လိုက်သည်။ တင်လှနို့ကို အောက်မှနေ၍ အပေါ်ကို ပင့်သည်။ လက်ချောင် တချောင်းချင်းစီ ဆုပ်ကိုင်သည်။ လက်ချောင်းတွေ မြုပ်နေအောင် ညစ်သည်။ နို့သီးကို လက်ဖျားဖြင့် ချေသည်။ ဘေးတွင် တွဲလောင်းချထားသော တင်လှလက်ကို ယူကာ တဖက်ကို လီးကို သေချာကိုင်ခိုင်းသည်။ တဖက်ကို လပြွတ်ကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ လပြွတ်ကို ဖြေးဖြေးခြေခိုင်းသည်။ လီးတံကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ကစားခိုင်းသည်။ သူက တင်လှနို့တွေကို တလုံးစီ သေချာကစားသည်။ ညာနို့သီးခေါင်းလေးကို စစုပ်သည်။ နို့သီးကို ကိုက်သည်။ နို့သီးအုံလေးကို စုပ်ကာ လျာဖြင့် နို့သီးကို ကလိသည်။
“အွန် အာ အ”
တင်လှဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ လီးကို ကိုင်ထားသောလက်က နည်းနည်းကြမ်းလာသည်။ နို့တလုံးကို ဆက်စို့ပေးရင်း လက်တဖက်ကို အပေါ်တက်ကာ တင်လှနှုတ်ခမ်းတွေကို ထိကစားသည်။ အထက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက် လုပ်သည်။ တင်လှ အသက်ရှုမြန်လာသည်။ လက်ချောင်းကို တင်လှပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ တင်လှက စုပ်သည်။ ဆွေမင်းက နို့ကို မပြတ်တမ်းစို့ကာ လျာဖြင့်လည်း ကစားပေးသလို အားဖြင့်လည်း ဆုပ်နယ်သည်။ တင်လှလက်က လီးကို အသေဆုပ်ကိုင် တတ်လာသည်။ တင်လှ၏ ဆီးခုံများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ဆွေမင်းက တင်လှပါးစပ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်း ထည့်လိုက်သည်။ တင်လှက ငုံထားသည်။ ထိုလက်နှစ်ချောင်းကို ထုတ်၍ တင်လှပေါင်ကြားထဲ ထည့်ကာ စောက်ပတ်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းလုံးထည့်ကာ တင်လှကိုယ်ကို ဆွဲပင့်သည်။ လက်နှစ်ချောင်း ချက်ချင်းမြုပ်သွားသည်။ သူပင့်တင်သော်လည်း တင်လှသည် စောက်ဖုတ်ကိုသာ ဖိချနေတော့သည်။ လက်နှစ်ချောင်းကို ထုတ်၍ တင်လှပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်သည်။ တင်လှက ငြင်းချင်သလိုရှိသော်လည်း သူက နို့ကိုသာ ဖမ်းဆွဲစုပ်နေသောကြောင့် မနေနိုင်တော့ဘဲ လက်နှစ်ချောင်းကို စုပ်သည်။ သူက တင်လှပခုံးကို နှိုက်ချသည်။ တင်လှက အသာတကြည် ထိုင်ချသည်။ တင်လှက လီးကိုတော့ မလွတ်တမ်း ကိုင်ထားသည်။ သူက မေးစေ့ကို ခြုံကိုင်၍ မျက်နှာကို နည်းနည်းဆွဲမော့သည်။ တဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်၍ ထိပ်ဖျားကို တင်လှနှုတ်ခမ်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ တင်လှက ပါးစပ်ကို အသာဟပေးသည်။ သူ လီးကို နည်းနည်းချင်းစီ တင်လှပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ လက်တဖက်ဖြင့် တင်လှခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးသည်။ တင်လှက မျက်ဝန်းနက်နက်ဖြင့် မော့ကြည့်လာသည်။ သူ လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ တင်လှ၏ ထူပြစ်ပြစ် နှုတ်ခမ်းပေါ် လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ရင်း အသာဖိပွတ်ကစားသည်။ တင်လှက လျာထုတ်လာသည်။ တင်လှ လျာပေါ် သူ့လီးကို တင်လိုက်သည်။ တင်လှက လီးထိပ်ကို လျာဖြင့် ဝှိုက်လျက်လေသည်။ ဆွေမင်းက တင်လှကို မိမိစိတ်ကြိုက် လိုးပြီးနောက် သူ့အိမ်ကို ပုံမှန် ပြန်လည်ပတ်စေသည်။
“ဖေဖေ”
“ဘာတုန်း”
“အဖေ့ကို လူရိုးကြီးမှတ်နေတာ တင်လှကို လိုးနေတာများ နည်းကို စုံနေတာပဲ”
“မင်း ဘယ် ဘယ်”
“ကျွန်တော်လည်း တင်လှကို”
“ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင်”
“လုပ်ပါ အဖေရာ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော် သူများ လျောက်ပြောပစ်မှာနော်”
“မင်း တော်တော် ယုတ်မာတာပဲ”
“အဖေ့သားပဲဗျာ”
“ဒီတော့ မင်းဘယ်လို ဖြစ်ချင်လဲ”
“တင်လှကို ရဖို့ အဖေ မသာမာနည်းတွေသုံးထားတာ မသိစေချင်ရင် ကျွန်တော် ကောက်ရိုးပုံတဲဆီကို တင်လှကို တလလောက်ခေါ်သွားချင်တယ်”
“မင်းကွာ”
“ဒိုးပြီ ဒက်ဒီ”
သို့ဖြင့် တင်လှကို ဆွေမင်း၏သား မင်းဆွေက ကောက်ရိုးပုံထားသော တဲတွင် တစ်လကိုးသီတင်း စိတ်တိုင်းကျ လင်မယားလုပ်တတ်းကစားလေသည်။
ပြီး
Zawgyi Fonts
....
အမူ စ/ဆုံး
အမူဟု အမ္ားက ေခၚၾေကသာ မူမူသၫ္ ေတာ္ေတာႅြသၫ္။ အုိးကလၫ္း လံုးက္စ္ေနသၫ္။ ကုိယႅံုးကလၫ္း ၾသယ္ၾသယ္ေလး။ ရငၠဳိ ၾကၫ့္ဦး မလား ျစင့္ျစင့္ကားကားေလး။ ဟုိေကာင္ မင္းထုိကၷဲ႔ လားလား မြ မတႏ္။ မင္းေၾဆ အဖုိ႔ သိပၼခကႅြ။ သူ႔ဖခငၠ ျရာမြာ ဖိႏ္႔ဖိႏ္႔တုႏ္ေအာင္ ေၾကာက္ရသၫ့္ သူေဌးႀကီး။ ၾသဇာကလၫ္း ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ လုပ္သမြ္ကလၫ္း တင့္တယ္။ မင္းေၾဆ၏ ဖခငၷာမၫၠ ေၾဆမင္း။ ခႏ္႔ခႏ္႔ညားညား ဝတၥားတတ္ၿပီး တကယ့္ လူႀကီး လူေကာင္း စတုိငၠ အ်ပၫ့္။ ေလာင္းကစားလုပ္ၿပီး ေအႂၾကးဗရဗ္စၷဲ႔ လူေတယာက္၏ သမီးေလးကုိ ေအႂၾကးသိမ္းပစႅဳိက္သၫ္ေတာင္ အမ္ားက သူ႔အၾတက္ စိေတၼကာင္း ်ဖစ္ေရအာင္ အၾကက္ဆငၱတ္ေသးသၫ္။ ၾကၫ့္ေလ ေအဖ်ဖစ္သဴက ဖဲသမား။ အ႐ႈံးက ေ်ပာ်ပလုိ႔မရႏုိင္ေအာင္။ လယ္ယာေၾတ ေရာင္းကုႏႅဳိ႔မက အိမၢရမၸါ ေပါငၳားရသၫ့္ အ်ဖစ္။ ဘယႅဳိမြ ်ပႏၼဆပ္ႏုိင္သၫ့္ အဆံုး သမီးကုိ ထုိးအပႅဳိက္ရသၫ္။ တကယၱမ္း သူ႔လူေၾတနဲ႔ ဖဲလိမ္႐ုိကႅဳိက္ၿပီး တ်ဖၫ္း်ဖၫ္း လြလာကာ တဏြာႀကီးေလြသာ ေၾဆမင္း၏ အႀကိဳက္ ထုိဖဲသမားေလး သမီးအေလြၾကာင့္ ်ဖစ္သၫ္။ မယားကလၫ္း ေသဘာ တူသၫ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ဟိုတၾယၱင္ ဖာေမၾတနဲ႔ ၾသားၾသားေပ္ာ္ၿပီး အတူတူ ်ပႏ္်ပႏ္အိပ္ေသာအခါ နာမၫ္ႀကီးသၫ့္ ေလးလံုးေရာဂါ ပါလာမၫၠလၫ္း စုိးသ်ဖင့္ လုိက္ေလ္ာသၫ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖဲသမား သမီးကုိ အပိုင္ႀကံလုိက္ေတာ့ ပါလာေလသၫ္။
တငႅြသၫ္ ဖခင္၏ ဖဲ႐ႈံးေႂၾကးကုိ သူမဘဝနဲ႔ ဆပ္ရႏ္ ေၾဆမင္းအိမၠဳိ ေရာကႅာသၫ္။ ေၾဆမင္းက မ်ပႏ္ေသးသၫ့္ သူမေအဖကုိ ႏြငႅႊတ္သၫ္။
“ကဲ ခငၺ္ား်ပႏ္ေတာ့ေလ၊ ခငၺ္ားအိမၠဳိ က္ဳပ္ မသိမ္းေတာ့ပါဘူးဗ္ာ၊ စိတၡ္်ပႏၸါ”
ေအဖက စိေတၼကာင္းျစာ ်ပႏ္ၾသားသၫ္။ ေအဖ ်ပႏ္ၾသားေတာ့ ေၾဆမင္း၏ မိႏ္းမသၫ္ အလုိက္သိျစာပင္ ၾထက္ၾသားသၫ္။
“က္မလၫ္း အမ္ိဳးေၾတ အိမ္ ၾသားလၫၸါဦးမယ္၊ အလုပ္ေၾတ ႐ြိေသးလုိ႔ ႏြစ္ရက္ေလာက္ ၾကာမလားပဲ”
“မင္းသားေကကာ”
“မပူစမ္းပါနဲ႔႐ြင္၊ အားလံုးကုိလၫ္း က္မတုိ႔ ခရီးၾသားတယႅဳ႕ိ ေ်ပာလုိကၼယ္”
ေၾဆမင္း၏ မိႏ္းမသၫ္ အ်ပငၠဳိ အထုတ္ တထုပ္ယဴ၍ အ်ပငၼြ ေသာ့ခတၠာ တခါးပိတႅဳိက္သၫ္။ တငႅြ ရငၳဲ ေအးစကႅာသၫ္။ ေ်ခဖ္ားေၾတ ေအးလာသၫ္။
“လာ ေကလး အိပ္ရမယ့္ အခႏ္းကုိ ်ေပပးမယ္”
“က္မ ဘာသာ ၾသားပါ့မယ္”
“ကိုႀကီး လုိက္်ေပပးမြာေပါ့ ေကလးရယ္”
တငႅြသၫ္ သူ႔ကၽျႏၻဝ ေရာက္ၿပီမုိ႔ ဘာမြ ေမ်ပာဘဲ ေနာေကၠန အထုတ္ႀဆဲကာ လုိကၡဲ့ရသၫ္။ ေၾဆမင္းက တံခါးကုိ မခတၸဲ ေစ့႐ံု ေစ့လုိက္သၫ္။ ေအပါက္ဝ ေၾကာင္၍ ရပ္ေေနသာ သူမလကၠဳိ ႀဆဲသၫ္။ ေၾဆမင္းက ကုတင္ေပၚ ထုိငႅဳိက္သၫ္။ သူမက ေၾဆမင္း ေ႐ြ႕တၫ့္တၫ့္ၾတင္ ရပ္ေနသၫ္။ ေၾဆမင္းသၫ္ သူမကုိ စားမတတ္ ဝါးမတတ္ ၾကၫ့္သၫ္။ ခါးထဲမြ လကၳၫ့္ကာ သူမအုိးကို ျပတ္သပ္သၫ္။
“ကၽျႏၼ ေၾကာကၱယ္”
“ေၾကာက္ရမြာေပါ့ ေကလးရယ္၊ ေကလး ဒိထက္ ေၾကာကၥရာ အခႏ္းေၾတ အမ္ားႀကီး ႀကံဳရဦးမြာ”
“ဟင့္ ဟင့္ အစ္”
ေၾဆမင္းက တငႅြ၏ အုိးကုိ ျပတ္သပ္ရင္း ေအာကၼြ ထမီစထဲကုိ လကၳၫ့္လုိက္သၫ္။ ေ်ခသလံုးမြစတင္၍ ေပါင္သဳိ႔ ်ဖၫ္း်ဖၫ္းခ္င္း ျပတၱက္သၫ္။ ေပါငၠဳိ ခပ္ၾကာၾကာေလး ျပတ္သၫ္။ တငႅြေကတာ့ ေၾကာက္ေနသၫၼြအပ ဘာမြ မခံစားမိ။ ေၾဆမင္းေကတာ့ ဖာသၫၼေပါင္းစံုႏြင့္ အိပၹဴးထားသူ ပီပီ အပ္ိဳစစၥစ္၏ ေပါငၱံအိအိေလးကုိ ဇိမ္ေ်ပေန်ပ်ဖင့္ ခံစားရင္း ျပတ္သၫ္။ ဖာသၫၼမ္ားေကတာ့ ႀကိဳက္ေသာႅၫ္း သူမတုိ႔အဖုတၠဳိ လုိး႐ံုလုိးၾသား ၾကသၫၠ မ္ားေသလာက္ ေၾဆမင္းေကတာ့ သိခ္င္သၫ္ႏြင့္ ဖာသၫၼအဖုတၠဳိလၫ္း လြ္ာအျစမ္း်ပၾကၫ့္ခဲ့ေသးသၫ္။ ေပါငၱံမြ တဆင့္ တင္သားအိအိေလးကို အသာေလးညစ္ရင္း အက္ႌစကုိ လြႏၠာ ဗုိက္သားကို စုပၷမ္းသၫ္။ ခုမြ အပ္ိဳေဖာ္ဝငၠာစ ေယာက္္ားေလးမ္ားႏြင့္ တခါမြ မထိေၾတ႕ဖူးေသာ တငႅြသၫ္ အဖုိးႀကီးေတယာက္၏ က္ားငစၪ္းလဲ ပါးစျပၱင္ လၫၥင္းေပးေသာ သမငၸ္ိဳေမလး သျဖယ္ တဏြာမီး၏ ေအလြာငၠဳိ ခံေနရသၫ္။ ဖငၱံုကုိ ညစ္သၫ္။ ဗုိက္သားကုိ နမ္းသၫ္။ ေၾဆမင္းက တငႅြကုိယၠဳိ နၫ္းနၫ္းေစာင္းလုိက္ၿပီး အုိးကုိ ၾကၫ့္၍ ညစၠာ ျပတ္သပၠစားရင္း ထမီေပၚ ငံု႔နမ္းသၫ္။ တငႅြအုိးကုိ ေနရာအစံု လုိကၥဳပၷမ္းမိသၫ္။
“တငႅြ နင့္အုိးကုိ ်ပၿပီး ငါ့ကုိ ထမီ်ဖၫ္း်ဖၫ္းေလး ခၽၾတ္်ပစမ္း”
တငႅြသၫ္ မ်ငင္းရဲ။ ေနာကၻကႅြၫ့္ကာ ထမီကုိ အသာေလး ခၽၾတ္်ပရသၫ္။ ပႏ္းေရာင္ စပငၵါေလးကလၫ္း ဖငၱ်ခမ္းကုိ ဖံုးလ္က္ ႐ြိေနသၫ္။ ေၾဆမင္း ေမနႏိုင္။ ဒူးေထာကၠာ တငႅြဖငၠဳိ စုပၷမ္းသၫ္။ တငႅြသၫ္ တမ္ဳိးႀကီး ဟုခံစားေရသာႅၫ္း ေယာက္္ားနဲ႔ မိႏ္းမလုိးတယ္ဆဳိတာကုိ မသိဖူးသမုိ႔ သၫႅဳိလား ဟုေၾတးေနမိသၫ္။ ဖငၠဳိ နမ္းလုိ႔ ေဝသာ္ သူမကုိ ေ႐ြ႕ႀဆဲလြၫ့္သၫ္။ စပငၵါႀကိဳးေလးကုိ အသာႀဆဲခၽၾတၡ္သၫ္။ ေစာက္ေျမး ေရးေရး ေပါက္ေနၿပီ ်ဖစ္ေသာ သူေမစာကၹဳတၠဳိ ေသခ္ာၾကၫ့္သၫ္။ ေစာကၹဳတ္ ဖူးဖူးေလးက မုိ႔အစ္ေနသၫ္။ အလၾယၱင္ ရဲၾတတ္ေနသၫ့္ ေစာက္ေစ့က အရၫႅဲ့ေနသၫ္။ ေၾဆမင္းသၫ္ ေမနႏုိင္ေတာ့။ အစက တငႅြကုိ အက္ႌေၾတ ဘာေၾတ ခၽၾတၡဳိင္းၿပီး စိမ္ေ်ပ ေန်ပ လုိးဖုိ႔ စၪ္းစားထားေသာႅၫ္း တငႅြအဖုတၠဳိ ်မင္သၫ္ႏြင့္ လုိးခ္ငၥိတ္ တျဖားျဖားေပၚလာသ်ဖင့္ တငႅြကုိ ကုတင္ေပၚ ၾတႏ္းလဲလုိက္သၫ္။ ၿပီးလြ္င္ ပုဆုိးပင့္ကာ ျခလုိက္သၫ္။
“အု”
“်ျပတ္”
“ေအမ့”
တငႅြ၏ အပ္ိဳစငၻဝ နိဂံုးခ္ဳပ္ၾသားသၫ္။ ေလးငါးခ္က္ ဆကၱဳိက္ ေအဆာင့္ခံရသၫ္။ ေဆာင့္ခ္က္ ်ပင္း်ပင္း လီးက လုိအပ္သၫၳက္ ႀကီးေနသၫၠဳိ တငႅြမသိ။ တငႅြမြာ ေမ့လုလု ်ဖစ္ရသၫၠဳိေတာ့ သိသၫ္။ ေစာကၸေတၼြန တကုိယႅံုး က္ၪၱက္ေနသၫ္။ နားထင္ေၾတ ်ပၾတၳကၠဳႏ္သလုိ ဗုိက္ေၾကာေၾတ ်ပၾတၳကၠဳႏ္သလုိ ခံစားရသၫ္။ ခပၳႏၳႏ္ မ္က္ႏြာမြ ေမး႐ုိးေထာင္ေေနအာင္ အံႀကိတ္ၿပီး ခါးကုိ ေကာ့ကာ ေဆာင့္သၫ္။ ေၾဆမင္းသၫ္ ဖာသၫၼေၾတကုိ မ္ားျစာလုိးဖူးေသာႅၫ္း အပ္ိဳစစၼဟုတ္ၾကသ်ဖင့္ ဘာဖီးလၼြ မရဖူး။ ခုေတာ့ ငိုယုိကာ ေအမ ေအဖအကုႏ္ တကာ ၾထႏ္႔ၾထႏ္႔လူးေေနသာ တငႅြကုိ ၾကၫ့္ရင္း ကုိယ့္ကုိယၠဳိ ေက္နပ္သၫ္။ တခ္ီၿပီးေတာ့ တငႅြကုိ ရျငၡငၳဲထၫ့္ကာ နားသၫ္။ ေအမာေ်ေပသာ္ ေနာကၱခ္ီ ဆက္ႀဆဲသၫ္။ ဒီတခ္ီနားေတာ့ တငႅြလကၠဳိ ယူကာ လီးကုိငၡဳိင္းထားသၫ္။ တငႅြက မရဲတရဲကုိငၳားေပးသၫ္။
“ေစာကၸတၷဲ႔ေတ့ထားေလ”
လီးက ေပ္ာ့ေေျခေနသာႅၫ္း ေၾဆမင္းေကတာ့ ေမလ္ာ့။ ေစာကၸတၷဲ႔ကုိ ေတ့ထားေစသၫ္။
“ေကာင္းလား”
သူမ ေမ်ဖရဲ။ ေ်ဖစရာ မ႐ြိ။ ဒါက ေမးျခႏ္း မဟုတ္ဟဳထင္သၫ္။
“ေကာင္းလား ေ်ေဖလ ေမးေနတာကုိ”
သူမ ေခါင္းညိတ္သၫ္။
“ေကာင္းရမြာေပါ့၊ ဒီလုိေလးလုပ္”
ဆုိကာ လီးကို ၾကင္းတုိကၡဳိင္းသၫ္။ တငႅြက မရဲတရဲ လုပ္ေပးသၫ္။ နၫ္းနၫ္းခ္င္းစီေတာ့ သင္ေပးရမၫ္။ လြ္ာထုတၡဳိင္းကာ လ္ာခ္င္းထိကစားေပးသၫ္။ တငႅြအုိးကုိ ကုိငၳားၿပီး ေတ့ထားရင္းမုိ႔ လီးက ်ပႏ္ေတာငႅာသၫ္။ တငႅြက လီးကုိ ၾလတႅဳိက္သၫ္။ သူက ်ပႏၠဳိငၡဳိင္းသၫ္။ တငႅြ ်ပႏၠဳိင္သၫ္။ တငႅြ လကၳဲေမြန၍ တေငႅြစာကၹဳတၠဳိ လြမ္းလုိးသၫ္။
“အရင္းနၫ္းနၫ္းတုိးကုိင္”
တငႅြက လကၱဆုပၥာနီးပါးႀကီးသၫ့္ လီးကုိ အရင္းတုိးကုိင္သၫ္။
“ေလျမးေၾတ မကုိငၸါနဲ႔ေလ”
ေဘးေတစာင္းလုိက္ ခံေပးရသၫ္။ လီးက အဖုတၳဲ စိမ္ေနသၫ္။ ေလျမးကုိ သပၱင္၍ အရင္းၾတင္ ဆုပၠဳိငၳားသၫ္။ ေၾဆမင္းက အုိးကုိ ကုိငၠစားရင္း လုိးသၫ္။ လီးကုိငၡဳိင္းၿပီး အဖုတၠဳိ ်ဖၫ္း်ဖၫ္းခ္င္းထၫ့္လိုးရင္း အုိးကစားေနရာမြ ဖင္ေပါကၠဳိ ႏိႈကၠစားသၫ္။ တငႅြက ေၾကာက္သၫ္။ စအုိဝတၫ့္တၫ့္ လကၡလယ္်ဖင့္ ထိုးေမႊသၫ္။ မၾကာပါ။ မင္းေၾဆက ဖင္ႏိႈကၳားေသာ လက္ေခ္ာင္းကုိ စုပၡဳိင္းသၫ္။ သူမ ပါးစပၠဳိ အတင္းပိတၳားမိသၫ္။
“နမ္းၾကၫ့္ နင့္ဖငၷံ႔က ေမႊးေနတာပဲ လုိးခ္ငႅာၿပီၾကာ”
တငႅြ ေၾကာက္သ်ဖင့္ လက္အဳပၡ္ီေတာင္းပႏ္သၫ္။
“အဟီး အဲလုိလုပ္ေတာ့ ငါ ပုိေမနႏုိင္ေတာ့ဘူးၾကာ လြၫ့္”
သူမကုိယၠဳိ ၾတႏ္းက လြၫ့္သၫ္။ ေၾဆမင္းသၫ္ ထထုိငၠာ သူမအုိးတလံုးကုိ ပင့္၍ ဖင္ေပါကၠဳိ ၿဖဲၾကၫ့္သၫ္။ ၾကၫ့္ၿပီး ကစားေသးသၫ္။ ေနာကၱံေၾတးေၾထးခ္ကာ ဖင္ေပါကၠဳိ လူးသၫ္။
“စိမၳားခ္ငၥိတ္ေပါကႅာၿပီၾကာ”
လီးထိပ္်ဖင့္ တငႅြဖင္ေပါကၠဳိ ေမႊ႕ေပးသၫ္။ တငႅြမြာ ေၾကာၾကႅႏ္းသ်ဖင့္ အိပ္ယာခင္းလႊားကုိ က္စၠ္စၸါေအာင္ ဆုပၳားရသၫ္။ ဖင္ေပါကၳဲ သံေခ္ာင္းထုိးထၫ့္သၫ့္အလား နာၾလႏ္းသ်ဖင့္ သူေမအာ္ငဳိရသၫ္။ ေၾဆမင္းက သူေမခါင္းကို ေခါင္းအံုး်ဖင့္ အုပ္၍ ဖငၠဳိ မရမက လိုးသၫ္။ ခုနက ေစာကၸတ္ တခုလံုးပူက္စ္ေေနအာင္ ဆကၱဳိကႅဳိးခံရၿပီးေနာက္ တဆကၱၫ္း ဖငၸါ ဆက္ႀဆဲခံေရသာ တငႅြမြာ အပ္ိဳစစၥစ္ေလးလၫ္း်ဖစ္ အပ္ိဳစငႅၫ္း်ဖစ္ ခုမြ ၁၇ ႏြစ္သာ ႐ြိေသးသၫ္။ ေၾဆမင္းက ဖငၠဳိ ၿဖဲကာ လုိးသၫ္။ ေအစာင္းလုိက္ လုိးရာမြ ကုႏ္းေေနအာင္ ေနခုိင္းကာ ဖငၠဳိ ၿဖဲသၫ္။ ဖင္ေပါကၠပင္ နၫ္းနၫ္းဟလာသၫ္အထိ ၿဖဲကာ လီးကုိေတ့ၿပီး ဖိထၫ့္သၫ္။
“အာ ေသၿပီ ေအမ့ အာ ေသ ဟီး အာ..”
တငႅြမြာ ငိုလုိ႔ မဆံုးႏုိင္။ ေၾဆမင္းမြာ ငုိေလ အားေရလ ်ဖစ္ေနသမုိ႔ ခပ္ၾသက္ၾသက္ေလး ဖငၠဳိ လုိးသၫ္။ ဖငၠ အသစ္ေလးမုိ႔ လီးေကတာ့ တဝကၷီးပါး မြ္သာ ဝင္သၫ္။ လုိးလုိ႔ေတာ့ ေကာင္းသၫ္။ က္ပၠ္ပ္ေလး။ ေအာႅဳိကၱာကလၫ္း စံုလို႔။ တငႅြက လူသာ မက။ ဖငၸါ လြသၫ္။ ေၾဆမင္းက လီးကုိ ထုတၠာ ဖင္ၿဖဲၾကၫ့္သၫ္။ ညိဳတုိတုိ ေခရျပင့္ေလးမုိ႔ ေၾဆမင္း တခ္က္ငံု႔နမ္းလုိက္သၫ္။ ၿပီးမြ ဆကႅဳိးသၫ္။ နၫ္းနၫ္းၾကာလာေတာ့ တငႅြသိပ္ ေမအာ္ႏုိင္ေတာ့။ သူလၫ္း အ႐ြိႏ္ရလာၿပီမုိ႔ ဖငၳဲၿပီးထၫ့္လုိက္သၫ္။ လီးကုိ မထုတၻဲ ဖငၳဲစိမၳားကာ ေဘးေတစာင္းႀဆဲအိပ္ၿပီး အုိးကုိအျခလုိက္ အိပ္သၫ္။ သူက တငႅြလကၠဳိယူကာ တငႅြအဖုတ္အား ်ပႏၸၾတၡဳိင္းထားရင္း သူေကတာ့ ေအာကၠတဖကၼြ တငႅြႏုိ႔ကုိ တလံုးခ္င္း ကုိငၠာ တဖကၼြ တငႅြအုိးကုိ ကစားေပးေနသၫ္။ ဖငၳဲကုိ လရၫ္ေၾတလၫ္းထၫ့္ထား လီးကလၫ္း နၫ္းနၫ္းေပ္ာ့ေနခ္ိႏ္်ဖစ္သၫ့္အခါ လီးက ကၽျၾတၳကၡ္ငၡ္င္ ်ဖစ္ေေနသာႅၫ္း ေၾဆမင္းက မရမက သိပၳၫ့္ထားသၫ္။ တငႅြေကတာ့ ေၾကာကႅၫ္းေၾကာက္ နာလၫ္းနာသ်ဖင့္ ငိုေန႐ံုမြအပ ဘာမြ မတတ္ႏုိင္။ သို႔ေသာႅၫ္း ငုိေေနသာ သူမအား ေၾဆမင္းေကတာ့ အနမ္းမပ္က္။ သူမ ဖငၳဲ စိမၳားေသာလီးက မၾကာခင္ ်ပႏၼာလာသၫ္။ ေၾဆမင္းက တခ္ကၡ္က္ ေတာ့ေတာ့သၫ္။ ေတာ့ရင္း နၫ္းနၫ္းစီ ေစဆာင့္သၫ္။ ေၾဆမင္း ဖငၠဳိ တခ္ီအၿပီး ႀဆဲ်ပႏ္သၫ္။ ေစာကၹဳတ္ ႏြစၡ္ီ ဖင္ႏြစၡ္ီၿပီးေတာ့ ေၾဆမင္းက အနားယူသၫ္။ တငႅြကုိ ေရခ္ိဳးခုိင္းထားသၫ္။ သူေကတာ့ ဆတ္သားေ်ခာက္ေက္ာ္ေလးစားရင္း ဘလက္ေလဘယၠဳိ ေၾသးပူ႐ံုေလး ငံုသၫ္။
တငႅြက ေရခ္ိဳးၿပီး ေေရ်ခာက္ၾသားေအာင္ ပုဝါ်ဖင့္ သုတ္ေနစၪ္ ေၾဆမင္း ေနာေကၠန ေရာကႅာသၫ္။ ေနာေကၠန သူမကုိဖက္သၫ္။ သူမအုိးကုိ ပယၸယၷယၷယ္ ကစားသၫ္။ အုိးကုိ ဆုပၠဳိငၠာ ႀဆဲခါသၫ္။ လံုးေခ္သၫ္။ အထကၠဳိ ႀဆဲမသၫ္။ ညစ္သၫ္။ ေရခ္ိဳးခႏ္းထဲေကန ၾထကႅာၾကသၫ္။ တငႅြကုိ နံရံၾတင္ ၾတႏ္းကပႅဳိက္သၫ္။ တငႅြႏုိ႔ကုိ ေအာေကၼြန၍ ေအပၚကုိ ပင့္သၫ္။ လက္ေခ္ာင္ ေတခ္ာင္းခ္င္းစီ ဆုပၠဳိင္သၫ္။ လက္ေခ္ာင္းေၾတ ်မဳပ္ေေနအာင္ ညစ္သၫ္။ ႏုိ႔သီးကုိ လကၹ္ား်ဖင့္ ေခ္သၫ္။ ေဘးၾတင္ ႀတဲေလာင္းခ္ထားေသာ တငႅြလကၠဳိ ယူကာ တဖကၠဳိ လီးကုိ ေသခ္ာကုိငၡဳိင္းသၫ္။ တဖကၠဳိ လ်ျပတၠဳိ ကုိငၡဳိင္းသၫ္။ လ်ျပတၠဳိ ေ်ဖးေ်ဖးေ်ခခုိင္းသၫ္။ လီးတံကုိ ျဖေျဖလး ျပတ္သပၠစားခုိင္းသၫ္။ သူက တငႅြႏုိ႔ေၾတကို တလံုးစီ ေသခ္ာကစားသၫ္။ ညာႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကုိ စစုပ္သၫ္။ ႏုိ႔သီးကုိ ကုိက္သၫ္။ ႏုိ႔သီးအံုေလးကုိ စုပၠာ လ္ာ်ဖင့္ ႏုိ႔သီးကုိ ကလိသၫ္။
“ျအႏ္ အာ အ”
တငႅြဆီမြ အသံၾထကႅာသၫ္။ လီးကုိ ကုိငၳားေသာလကၠ နၫ္းနၫ္းၾကမ္းလာသၫ္။ ႏုိ႔တလံုးကုိ ဆကၥဳိ႔ေပးရင္း လကၱဖကၠဳိ ေအပၚတကၠာ တငႅြႏႈတၡမ္းေၾတကုိ ထိကစားသၫ္။ အထက္ႏႈတၡမ္းကို ဖိလုိက္ ေအာက္ႏႈတၡမ္းကုိ ဖိလုိက္ လုပ္သၫ္။ တငႅြ အသက္႐ႈ်မႏႅာသၫ္။ လက္ေခ္ာင္းကုိ တငႅြပါးစပၳဲ ထၫ့္သၫ္။ တငႅြက စုပ္သၫ္။ ေၾဆမင္းက ႏုိ႔ကုိ မ်ပတၱမ္းစုိ႔ကာ လ္ာ်ဖင့္လၫ္း ကစားေပးသလုိ အား်ဖင့္လၫ္း ဆုပၷယ္သၫ္။ တငႅြလကၠ လီးကို ေအသဆုပၠဳိင္ တတႅာသၫ္။ တငႅြ၏ ဆီးခံုမ္ား တဆတ္ဆတ္ တုႏႅာသၫ္။ ေၾဆမင္းက တငႅြပါးစပၳဲ လက္ႏြစ္ေခ္ာင္း ထၫ့္လုိက္သၫ္။ တငႅြက ငံုထားသၫ္။ ထုိလက္ႏြစ္ေခ္ာင္းကုိ ထုတ္၍ တေငႅြပါင္ၾကားထဲ ထၫ့္ကာ ေစာကၸတၳဲကုိ လက္ႏြစ္ေခ္ာင္းလံုးထၫ့္ကာ တငႅြကုိယၠဳိ ႀဆဲပင့္သၫ္။ လက္ႏြစ္ေခ္ာင္း ခ္ကၡ္င္း်မဳပ္ၾသားသၫ္။ သူပင့္တင္ေသာႅၫ္း တငႅြသၫ္ ေစာကၹဳတၠဳိသာ ဖိခ္ေေနတာ့သၫ္။ လက္ႏြစ္ေခ္ာင္းကုိ ထုတ္၍ တငႅြပါးစပၳဲ ်ပႏၳၫ့္သၫ္။ တငႅြက ်ငင္းခ္င္သလုိ႐ြိေသာႅၫ္း သူက ႏုိ႔ကုိသာ ဖမ္းႀဆဲစုပ္ေေနသာေၾကာင့္ ေမနႏုိင္ေတာ့ဘဲ လက္ႏြစ္ေခ္ာင္းကုိ စုပ္သၫ္။ သူက တငႅြပခံုးကုိ ႏိႈကၡ္သၫ္။ တငႅြက အသာတၾကၫ္ ထုိငၡ္သၫ္။ တငႅြက လီးကုိေတာ့ မၾလတၱမ္း ကုိငၳားသၫ္။ သူက ေမးေစ့ကုိ ်ခံဳကုိင္၍ မ္က္ႏြာကုိ နၫ္းနၫ္းႀဆဲေမာ့သၫ္။ တဖက္်ဖင့္ လီးကုိကုိင္၍ ထိပၹ္ားကုိ တငႅြႏႈတၡမ္းေပၚ တငႅဳိက္သၫ္။ တငႅြက ပါးစပၠဳိ အသာေဟပးသၫ္။ သူ လီးကုိ နၫ္းနၫ္းခ္င္းစီ တငႅြပါးစပၳဲ ထုိးထၫ့္သၫ္။ လကၱဖက္်ဖင့္ တေငႅြခါင္းကုိ ကုိငၠာ ပါးစပၠဳိ ်ဖၫ္း်ဖၫ္းခ္င္း စလုိးသၫ္။ တငႅြက မ္က္ဝႏ္းနကၷက္်ဖင့္ ေမာ့ၾကၫ့္လာသၫ္။ သူ လီးကို ႀဆဲထုတၠာ တငႅြ၏ ထူ်ပစ္်ပစ္ ႏႈတၡမ္းေပၚ လီးထိပ္်ဖင့္ ေတ့ရင္း အသာဖိျပတၠစားသၫ္။ တငႅြက လ္ာထုတႅာသၫ္။ တငႅြ လ္ာေပၚ သူ႔လီးကုိ တငႅဳိက္သၫ္။ တငႅြက လီးထိပၠဳိ လ္ာ်ဖင့္ ဝိႈကႅ္က္ေလသၫ္။ ေၾဆမင္းက တငႅြကုိ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ လုိးၿပီးေနာက္ သူ႔အိမၠဳိ ပံုမြႏ္ ်ပႏႅၫၸတ္ေစသၫ္။
“ေေဖဖ”
“ဘာတုႏ္း”
“ေအဖ့ကုိ လူ႐ုိးႀကီးမြတ္ေနတာ တငႅြကုိ လုိးေနတာမ္ား နၫ္းကုိ စံုေနတာပဲ”
“မင္း ဘယ္ ဘယ္”
“ကၽျႏ္ေတာႅၫ္း တငႅြကုိ”
“ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္”
“လုပၸါ ေအဖရာ မဟုတ္ရင္ ကၽျႏ္ေတာ္ သူမ္ား ေလ္ာက္ေ်ပာပစၼြာေနာ္”
“မင္း ေတာ္ေတာ္ ယုတၼာတာပဲ”
“ေအဖ့သားပဲဗ္ာ”
“ဒီေတာ့ မင္းဘယႅဳိ ်ဖစၡ္ငႅဲ”
“တငႅြကုိ ရဖုိ႔ ေအဖ မသာမာနၫ္းေၾတသံုးထားတာ မသိေစခ္င္ရင္ ကၽျႏ္ေတာ္ ေကာက္႐ုိးပံုတဲဆီကုိ တငႅြကုိ တေလလာက္ေခၚၾသားခ္ငၱယ္”
“မင္းၾကာ”
“ဒုိးၿပီ ဒကၵီ”
သုိ႔်ဖင့္ တငႅြကုိ ေၾဆမင္း၏သား မင္းေၾဆက ေကာက္႐ုိးပံုထားေသာ တဲၾတင္ တစႅကုိးသီတင္း စိတၱဳိင္းက္ လငၼယားလုပၱတ္းကစားေလသၫ္။
်ပီး
Comments
Post a Comment